لیگنالین

شکل دارویی: محلول استریل تزریقی

دسته دارویی: بی‌حس‌کننده موضعی

ترکیب دارو: هر میلی‌لیتر حاوی ۲۰ میلی‌گرم لیدوکائین هیدروکلراید می‌باشد.

مکانیسم اثر:

بی‌حس کننده‌های موضعی عموما نمک‌های اسیدی محلول در آب هستند. وقتی این نمک‌های اسیدی به داخل بافت‌هایی که قلیایی هستند تزریق شوند شكل اسیدی نمک خنثی می‌گردد و در نتیجه از طریق روند هیدرولیز پایه آمین یا آلکالوئید آزاد می شود که این روند برای نفوذ دارو از سد چربی غشای سلولی برای ایجاد بی‌حسی مورد نیاز می‌باشد. بی‌حس‌کننده‌های موضعی همچنین نفوذپذیری غشای سلولی را کاهش می‌دهند. گروه‌های آمینی این داروها با گروه‌های قطبی غشای سلولی واکنش می‌دهند و نفوذپذیری غشای سلولی سلول عصبی کاهش می‌یابد. درنتیجه نفوذ یون‌های سدیم و پتاسیم صورت نمی‌گیرد و تغییراتی که منجر به تولید ایمپالس عصبی می‌گردد مهار می‌شود.

فارماکوکینتیک:

لیدوکائین به طور اولیه در کبد متابولیزه می‌شود. در سگ از آن - دی اتیلاسیون لیدوکائین دو متابولیت ایجاد می‌شود. مونو اتیل گلیسین گزیلیدید اثرات فارماکولوژیکی برجسته‌ای دارد که بعد از آن - دی اتیلاسیون دوم گلیسین گزیلیدید تشکیل می‌شود. لیدوکائین بعد از دست دادن یک گروه آمین از گروه دی اتیل آمین هیدرولیز می‌شود. مقدار زیادی از لیدوکائین با سولفات کونژوگه می‌شود و به این شکل دفع می‌شود.

موارد مصرف:

به منظور ایجاد بی‌حسی موضعی و ناحیه‌ای مورد استفاده قرار می‌گیرد که بیشترین مورد مصرف آن ایجاد بی‌حسی برای اعمال جراحی است. بی‌حس‌کننده‌های موضعی برای تسکین درد، خارش و التهاب، اختلالات پوستی خفیف مانند بریدگی‌های جزئی، سوختگی‌ها، خراشیدگی‌ها، نیش یا گزش حشرات مصرف می‌شوند.

روش‌های مصرف:

بی حسی انتشاری: این روش متداول ترین راه مصرف این داروها است که معمولا دارو در زیر جلد تزریق می شود و از آنجا به نسوج اطراف نفوذ می‌کند.

بی حسی خارج سخت شامه: دارو در فضای خارج از سخت شامه تزریق می‌شود و روی ریشه‌های عصبی بعد از سخت شامه و قبل از آن که از ستون مهره خارج شوند اثر می‌کند در این روش دارو وارد مایع مغزی نخاع نمی‌شود.

بی حسی نخاعی.

بی حسی تنهای یا هدایتی: در این روش دارو در مقابل تنه عصبی تزریق می‌شود و نواحی که آن تنه عصبی تعصيب می‌کند را بی حس می‌کند.

بی حسی نزدیک ستون مهره‌ای: در این روش شاخه فوقانی و تحتانی اعصاب نخاعی در مجاورت محل خروج آن‌ها از ستون مهره با دارو بی‌حس می‌شوند.

مقدار و روش مصرف:

گاو:

الف: بی حسی خارج سخت شامه‌ای پایین: نیم تا یک میلی‌لیتر به ازای هر ۵۰ کیلوگرم وزن بدن.

ب: بی حسی خارج سخت شامه‌ای بالا: یک میلی‌لیتر به ازای هر ۵ کیلوگرم وزن بدن.

گوسفند: روش خارج سخت شامه‌ای: ۸ تا ۱۲ میلی‌لیتر.

سگ و گربه: روش خارج سخت شامه: یک میلی‌لیتر به ازای هر 5/4 کیلوگرم وزن بدن تا مهره اول کمر (L1) را بی‌حس می‌کند.

عوارض جانبی:

عوارض جانبی داروهای بی‌حس‌کننده موضعی به مقدار مصرف آن‌ها بستگی دارد و ممکن است ناشی از غلظت پلاسمایی بالای دارو در اثر ورود آن به داخل عروق، مصرف مقادیر بیش از حد، جذب سریع از محل تزریق و همچنین کاهش تحمل بیمار، ناسازگاری فردی یا حساسیت مفرط و یا اختصاصات گونه‌ای باشد. همچنین عوارض جانبی این دارو بستگی به نحوه و روش مصرف آن‌ها دارد. به هر حال واکنش‌های سیستمیک ممکن است سریعا و یا با تأخیر و حتی تا ۳۰ دقیقه پس از تجویز دارو بروز نماید. در موارد استفاده از داروهای بی‌حس‌کننده موضعی ممکن است افزایش حساسیت‌های موضعی مشاهده شود که شامل واکنش‌های آلرژیک می باشند.

از جمله علائم جذب سیستمیک بیش از حد این دارو تاری دید یا دو بینی، احساس صدا در گوش، سرگیجه، تشنج، لرزش، اضطراب و بی قراری ناشی از تحریک سیستم عصبی مرکزی است. هرچند که در مواردی به دلیل تضعیف سیستم عصبی مرکزی خواب آلودگی ایجاد می‌شود. همچنین کاهش غیرعادی فشار خون، افزایش تعریق، ضربان آهسته یا نامنظم و غیر عادی قلب و رنگ پریدگی از عوارض بسیار نادر استفاده بیش از حد مجاز داروهای بی‌حس‌کننده موضعی است.

موارد منع مصرف:

از تزریق وریدی این دارو باید جلوگیری شود.

از تزریق این دارو در بافت‌های انتهایی بدن مانند انگشتان، دم و آلت تناسلی باید جلوگیری شود. چون امکان ایجاد ایسکمی و بروز گانگرن وجود دارد.

دوره پرهیز از مصرف:

گوشت: ۲۴ الی ۳۶ ساعت پس از آخرین تزریق.

شیر: ۲۴ الی ۳۶ ساعت پس از آخرین تزریق.

شرایط نگهداری:

در دمای کمتر از ۳۰ درجه سانتیگراد و دور از نور نگهداری شود. از یخ زدگی دارو جلوگیری شود.

بسته بندی:

این دارو در ویال‌های ۲۰، ۵۰ و ۱۰۰ میلی‌لیتری عرضه می‌گردد.